1994 VOC 1 kampioen.

V.O.C. ONTMOET V.O.C.

Tweemaal met één kampioen in een paar maanden tijd! Wie doet ons dit na? Op het veld van Hermes DVS nam ik op 28 augustus deel aan een dolle boel. Het vierde cricketelftal was er zelfs vroeger voor gaan spelen, teneinde niet al te veel te missen. Is het niet geweldig bij een dergelijke wedstrijd zo veel voetballeden te zien? Als ik al die vrolijke gezichten op de foto’s weer zie, dan denk ik direct aan een recent telefoongesprek met Bert Roldaan: het is toch wel een heel bijzondere clubje! Staan we daar allemaal even bij stil? Of draven we gewoon maar door?

Mannen van het eerste, nogmaals gefeliciteerd: V.O.C. huilt, lacht en wordt dronken, aldus Leo van Marrewijk in het Algemeen Dagblad. Volgens een anonymus is jullie succes met name te danken aan het feit, dat er zo weinig schoonmoeders zich met de opstelling hebben kunnen bemoeien……… Trouwens, over publiciteit hebben jullie geen klagen gehad. Met name de redactie van het Rotterdams Dagblad moet ik complimenteren met de ruime aandacht voor ons cricket. Dat was opbeurend!

 Er gebeurde meer in de afgelopen maanden. Iedereen kan terugblikken op een heerlijke zomer, die we pas echt gaan missen op de dag dat je naar buiten kijkt en niet meer weet wat voor kleding nodig is: kort of lang, t-shirt of trui? Deze ontspannen tijd deed mij weer vaak terugdenken aan mijn Antillentijd. Niets zorgt voor meer ontspanning dan een fijn klimaat. Op het moment dat u dit leest, zal er ongetwijfeld meer water in de goot staan dan in de afgelopen maanden. Het voetbalseizoen is al weer begonnen. Hopelijk met minder afgelaste wedstrijden dan vorig jaar.

 Wat mij de laatste tijd opviel was het op de meest vreemde momenten ontmoeten van V.O.C.-ers. In het begin van deze zomer meerde ik aan de Parkhaven af met mij oude marine-stoomschuit, de Hr.Ms Poolster. De laatste reis van deze boot was begonnen in Den Helder, en tot mijn genoegen ging mijn vader mee. Op het helikopterdek met een glaasje bier, relaxed over de Nieuwe Waterweg en feestelijk natgespoten door brandweerboten van de Gemeente Rotterdam. Wat wil een mens nog meer? Op de kade liep niemand anders dan Joost Heere, marinier in vlees en bloed, zenuwachtig, en toch kordaat. We riepen hallo, waar diverse gouden sterren en strepen wat vreemd op reageerden. V.O.C. ontmoette V.O.C. Ik deed dat meer. In diergaarde Blijdorp stond ik bij het voeren van de zeehonden tegenover Lau, Els, Daan, Mies en Coen van Everdingen. Gefascineerd door de nieuwe oppasser zagen ze ons klaarblijkelijk niet. In Tropicana ontmoette ik met mijn kinderen op de glijbaantrap, Freek Boelen en wederom Joost Heere en in de pauze van een toneelstuk van Shakespeare in de veel te koel ontworpen Rotterdamse Schouwburg liep ik naar de koffie met Borre van Nievelt en zijn echtgenote.

 Het postkantoor op de Coolsingel wordt bezocht door John Kerstholt. Bij het zoeken naar iets wat daar volgens hem al enige jaren niet meer bestond, botsten we op elkaar. Tijd voor een kop koffie op het Stadhuisplein had hij niet. Druk, druk, druk. Na een kwartier moest ik hem wijzen op zijn horloge. We spraken over V.O.C., de bar, een duizend liter biervat onder het clubhuis en zijn briefje met namen van V.O.C.-ers die de laatste rekening nog niet betaald hadden.