Het eerste kampioen

Nadat de belangstelling voor ons hoogste elftal, eerst door de vorstperiode en daarna in aanzienlijker mate, door de oorlogsmisėre was verflauwd, zijn wij tot de werkelijkheid teruggekeerd nu onze uitverkorenen er in zijn geslaagd op de eereplaats in hun afdeling beslag te leggen. Dat juist onder heerschende omstandigheden een afleiding op dit gebied ons buitengewoon veel pleizier doet, is begrijpelijk en wij richten dan ook allereerst onze hartelijke gelukwenschen tot captain en spelers, die ons dit kampioenschap hebben bezorgd. Vooral voor Anton, die het geheele seizoen door zijn pittig en enthousiast spel zoo’n uitstekend voorbeeld heeft gegeven, doet ons dit resultaat veel genoegen; zijn medestrijders hebben hem zonder uitzondering steeds trouw ter zijde gestaan en voor de  zooveelste keer is weer eens gebleken , hoe veel door volharding valt te bereiken. Slapte, die onze wedstrijden zoo vaak heeft gekenmerkt en waardoor maar al te dikwijls een nuttige voorsprong te loor ging , is dit jaar vrijwel niet voorgekomen. Zeker, wij hadden twee of drie punten meer kunnen hebben, maar dat zal wel met meer kampioenselftallen het geval zijn; daar staat echter tegenover, dat er eenige goede wedstrijden gespeeld zijn, die de noodige punten hebben opgeleverd. Naast onze felicitaties aan hen, die het succes op het groene veld bevochten, mogen wij woorden van waardeering aan het adres van de elftallencommissie zeker niet achterwege laten. Als degenen, die met de samenstelling van het elftal belast zijn geweest het ooit moeilijk hebben gehad, is dat zeker in dit seizoen het geval geweest. De mobilisatie eischte al direct meer dan de helft van onze vaste spelers op, zoodat het verre van eenvoudig was bij een zoo groot aantal uitvallers, toch nog een behoorlijk elftal op de been te brengen. Ook al verliezen wij niet uit het oog, dat de volledigheid onzer tegenstanders eveneens te wenschen zal hebben overgelaten, strekt het de elftalcommissie toch tot eer, dat ze in haat streven volkomen is geslaagd. Eén ding is wel te betreuren, namelijk dat een eventueele promotie naar de tweede klas juist dit jaar niet voor ons is weggelegd. De noodcompetitie brengt met zich mede, dat wij het het volgend jaar nogmaals in de derde klas zullen moeten probeeren. Laten wij hopen, dat onze spelers het dan even goed zullen doen als ditmaal. Maar hoe het ook zij, het thans behaalde kampioenschap stemt elk onzer tot vreugde. Volledigheidshalve moge nog vermeld worden, dat de laatste twee thuiswedstrijden ferme overwinningen opleverden. Met 4-1 versloegen wij D.H.S., terwijl wij tot besluit met 8-0 van Steeds Volharden wonnen. Voordat deze strijd begon, hadden de supporters de attentie Anton en zijn mannen bij monde van hun Voorzitter een fraaie mand bloemen aan te bieden. Na afloop werd het elftal door onze Praeses hartelijk toegesproken, welke rede door den captain werd beantwoord, waarbij hij grootsche plannen voor het komend seizoen onthulde.

Hieronder volgt de stand na onze laatsten wedstrijd, terwijl wij vervolgens eenige cijfers geven van de afzonderlijke verrichtingen.

V.O.C.	16	12	2	2	26	64-24
V.F.C.	14	9	1	4	19	47-24
H.v.Holland	14	8	2	4	18	31-26
Fortuna	16	6	5	5	17	45-36
R.D.M.	14	7	2	5	16	42-48
Steeds. Volh.	15	4	2	9	10	24-40
D.H.S.	16	4	2	10	10	29-50
The Rising H.	14		2	8	10	29-50
D.D.C.	15		4	0	11	23-59

	Thuis		Uit		tot.	tot.
	v-t	pnt.	t-v	pnt.	pnt.	v-t
D.D.C.	9-4	2	1-5	2	4	14-5
DHS	4-1	2	2-4	2	4	8-3
Fortuna	5-2	2	2-1	0	2	6-4
H.v.H.	0-0	1	1-4	2	3	4-1
R.D.M.	3-3	1	1-2	2	3	5-4
St. Volh.	8-0	2	1-3	2	4	11-1
T.R.H.	10-2	2	1-3	2	4	13-3
V.F.C.	1-2	0	1-2	2	2	3-3
	40-14	12	10-4	14	26	64-24

Wanneer U Uw clubblad aandachtig placht te lezen (en welk V.O.C.-lid doet dat niet?), dan zult U zich zeker nog herinneren, dat in het nummer van Maart 1939 een artikeltje stond, getiteld “Het gaat goed”. Ik heb daarin getracht uiteen te zetten, dat het V.O.C. van tegenwoordig anders is dan van eenige jaren terug. Zeker, er werd toen ook gevoetbald, maar hoewel een ieder toen ook zijn best deed te winnen, werd een nederlaag niet zo zwaar opgenomen. Dit nu is het afgeloopen seizoen merkbaar veranderd en ik toonde dat reeds aan in bovengenoemd schrijven. Het vele goede,  dat daarin stond over het eerste elftal, leek op dat moment misschien wat erg rooskleurig, doch nu het seizoen is afgeloopen, blijkt toch wel, dat de goede kwaliteiten aan het eerste toegeschreven, succes opgeleverd hebben. V.O.C. kampioen! En onder welke omstandigheden! Ten eerste de mobilisatie, die meerdere eerste elftalspelers onder de wapenen riep. Vaak gebeurt het bij de eersteklas elftallen, dat een wedstrijd verloren wordt met als excuus, dat één of twee spelers absent waren. Niet alzoo bij V.O.C.!. Om een kern van 5 of 6 spelers werd nagenoeg iedere week een ander elftal gegroepeerd. De voorhoede speelde vrijwel geen twee wedstrijden achtereen in dezelfde formatie en het resultaat is, dat in 16 wedstrijden 64 doelpunten gescoord werden. De achterhoede was het meest constant in samenstelling en gaf in totaal 24 doelpunten weg, waarbij er 4 zijn, die in een normalen wedstrijd voorkomen waren. Dan door den oorlog een week of 5 rust om van de rustperiode tijdens den ijstijd maar niet te spreken. Niets was er echter, dat de animo en geestdrift der eerste elftallers vermocht te breken en steeds maar weer opnieuw werd er met élan aangepakt, ook wanneer de kans op het kampioenschap tot een minimum beperkt werd, zoo b.v. door de nederlaag tegen V.F.C. Wedstrijden, zooals tegen R.D.M. en T.R.H. uit, spreken in dezen voor zichzelf! Het resultaat ervan was zeer zeker een nervositeit bij onze rivalen,  natuurlijk, evenals wij, elke week weer opnieuw belangstellend naar de uitslagen keken en dan maar steeds weer overwinningen van V.O.C. zagen, juist zooals V.O.C. maar steeds overwinningen van haar concurrenten vermeld zag. Doch ziet, de concurrenten vielen af, de één na den ander, zij het na verbitterden kamp en zelfs V.F.C., dat ons thuis de punten afsnoepte en ons het aantal verliespunten met het hare daardoor gelijk maakte, kon de race niet volhouden. Ook zij struikelde, tweemaal achter elkaar zelfs en daar V.O.C. blijkbaar over een beter zenuwgestel beschikte en bleef winnen, kwam het kampioenschap bij haar terecht. En zonder àl te chauvinistisch te zijn, zeggen wij: Verdiend. Mogelijk zijn er elftallen, die wat het geheel betreft, sterker zijn. V.O.C. heeft bewezen de noodige fighting spirit te bezitten om met welk elftal dan spelend, een wedstrijd uit het vuur te slepen en zelfs de ploegen – het zijn er niet meer dan twee – die van ons gewonnen hebben, moesten toegeven, dat V.O.C. sterker was en beter speelde (zie het verslag over Fortuna – V.O.C. in de Vlaardingsche Courant, overgenomen in het clubblad). Welnu dan, aanvoerder Nieuwenburg, aanvaard dan op deze plaats ten eerste mijn hartelijke gelukwenschen met het behaald succes, welke wenschen tevens bedoeld zijn voor alle spelers, die dit seizoen medegeholpen hebben, het eerste kampioen te maken. Zeer waarschijnlijk zal het tastbaar resultaat dit jaar geen promotie zijn, doch daar dit tevoren bekend was, kan dat niet tegenvallen, hoewel het jammer is. Het is echter gebleken dat het kan en waarom zou het dan volgend jaar niet weer gelukken? In de tweede plaats mijn dank aan allen voor de wijze, waarop je mijn profetie van Maart 1939 in vervulling hebt doen gaan, zelfs twee seizoenen eerder dan ik als grens gesteld had. Bewaart dan goeden geest, die in het elftal zit, zet alle persoonlijke wenschen op zijde en begint het volgende seizoen weer met denzelfden prettigen geest, die het geheele afgeloopen jaar in het elftal geheerscht heeft; misschien kunnen we dan over één jaar een nòg triomfantelijker artikel schrijven.

AAN ONZE KAMPIOENEN !

Al werd ons VOC héél ned’rig
z’is weer in goeden doen
Want ons verjongde eerste
Werd deeglijk kampioen.

Eerst  werd er goed geoefend
En toen aangepakt
De heele competitie
Is VOC niet “afgezakt”.

Nu is er loon naar werken
Dat doet héél roodzwart goed
Zόo komen de successen
Door wilskracht, spel en moed!

Ons aller dank en hulde
Voor wat gij hebt gedaan
Wij allen wenschen vurig
Dat het U goed blijft gaan!

Namens vele supporters,
PITMOP. 15 Juni 1940