Het seizoen is weer ten einde en evenals verleden jaar hebben ongetwijfeld allen, die het goed met V.O.C. meenen, een zucht van verlichting geslaakt, al was het dan ook niet om dezelfde redenen. En toch was er wel eenige overeenkomst in de gevoelens! Beide keeren was er eerst een angstige spanning en daarna oplichting en zelfs vreugde merkbaar en werd met een diepe zucht ,,gelukkig” gezegd. Maar wat een verschil in resultaat van deze beide seizoenen. Vorig jaar allerwege vreugde over het behaalde kampioenschap en dit jaar …. Vreugde, ja, maar omdat V.O.C. aan de laatste plaatst ontsnapt is. Dat verschil is wel erg groot! Dat we tenslotte nog een plaatsje in den middenmoot bereikt hebben is in hoofdzaak aan eenige krachtprestaties zooals b.v. tegen S.V.W. en R.D.M. Doch juist deze wedstrijden hebben het bewijs geleverd, dat een hoogere plaats bereikt had kunnen worden. Als … ja, als! Dat is het nu juist. Hoe kwam het, dat hetzelfde elftal de eene week als,,Championkiller” optrad en de andere week niet van No. laatst kon winnen? Toegegeven dat de ploeg dit jaar niet zoo constant kon samengesteld kon worden als vorig jaar, doch de vervangers waren toch ook weer niet van zoodanige inferieure kwaliteit dat van een groote verzwakking gesproken kan worden. En toch zijn er vele wedstijden verloren, waarin V.O.C. zeker niet zwakker was dan de tegenpartij en best gewonnen hadden kunnen worden, dat zal iedereen die aanwezig geweest is, toch moeten erkennen. Er zijn hiervoor natuurlijk meerdere
redenen op papier te zetten, doch om nu eens iets positief te zeggen ,,dat en dit is de oorzaak” lijkt vrijwel onmogelijk, omdat de een daaromtrent weer een andere meening heeft dan de ander. En daarom is het misschien maar beter hier niet verder op dit onderwerp in te gaan en allen nog een woordje te richten tot de spelers van het eerste elftal, of beter nog tot de spelers, die het volgende seizoen voor het Eerste geroepen zullen worden. Laat je in geen geval intimideeren door de tegenslagen van dit nu juist besloten seizoen. Bedenk dat elke wedstrijd op zichzelf staat en niets met een vorige of volgende te maken heeft dan alleen maar aan het slot, wanneer de balans wordt opgemaakt. Wat de eene keer dus niet wil lukken, kan een volgende maal best succes hebben en houdt steeds voor oogen, dat een wedstrijd nooit verloren is, voordat het eindsignaal geklonken heeft. Door te denken: nu is er toch niets meer aan te doen, werd nog nooit een wedstrijd gewonnen en wanneer je eens een blik werpt in oude jaargangen van het clubblad , zal je zien, dat V.O.C. meerdere wedstrijden uit het vuur gesleept heeft die met de rust door een achterstand van 2 of goals verloren schenen. Pakt dus in September a.s. weer met nieuwe moede aan, begin elken wedstrijd met den vasten wil om te winnen en blijf dien wil de volle negentig minuten vast te houden. Dan kan het niet anders of er moet gewonnen worden en dan kunnen we tenminste in het voorjaar van 1937 weer zeggen:
Gelukkig, V.O.C. is weer kampioen!