Kleine ogen wedstrijd

Op vrijdagavond 30 oktober 1998 begon het broeien: nog maar twee maanden tot de kleine ogen wedstrijd!! Vanavond de talentenjacht in Café Nol, hartje Jordaan, mag natuurlijk niet gemist worden door trouwe bezoekers van de nieuwjaarsreceptie op V.O.C. Helemaal niet nu er hard gezocht moet worden naar een act die zowel Bas Gerretsen als Bram v.d. Hoeven moet kunnen vermaken. Met een klein gezelschap dokterden we het plan uit om dit jaar uit te wijken naar Amsterdam om te kijken of hier kwaliteit genoeg rondliep om na de kleine ogen wedstrijd op te mogen treden in “The House of Lords”. Vol verwachting liepen we de Westerstraat in en zagen al hoe de vochtdampen uit Café Nol opstegen. Dit in combinatie met de paars-roze tl-lichten gaf een surrealistisch effect. Maar wie gaat er eerst naar binnen? Ik besloot me op te offeren en dook met verstand op nul en op flinke snelheid Café Nol in. De talentenjacht was al in volle gang: Op het podium een dikke, gezellige vrouw van middelbare leeftijd die het levenslied met verve ten gehore bracht, voor intimi Nel. Toen we nog maar net mee stonden te zingen werd één van ons al het podium opgetrokken en door Nel in de houtgreep genomen: “Je bent de ideale schoonzoon” zong Nel erg gevoelig. nadat de 3-koppige jury het uitzinnige publiek eindelijk tot stilte had gemaand, kwam zij tot de conclusie dat Nel het volgende keer nog maar eens moest proberen. Nu Nel van het podium was verdwenen, gonsde Nol van geruchten: komt ie of komt ie niet? Maar voordat iemand ook maar antwoord op deze vraag kon geven, stond hij er al: Jan, de Sinatra van de Jordaan. Gehuld in zijn grijze pak en zwarte coltrui, afgemaakt met enorme gouden schakel, straalde deze 70-jarige Goeroe of Blues zelfvertrouwen uit. Konden we deze imposante artiest goed gebruiken voor de kleine ogen wedstrijd? Jan was erg goed, maar deed vijf keer “New York, New York”. Het werd voor de jury steeds moeilijker om boven de extreem enthousiaste menigte uit te komen. Wij wilden Jan perse in de finale en schreeuwden hem er zo in. Na al deze emotie namen we nog een biertje aan de bar. De spanning loopt hoog op als er op leven en dood gezongen wordt in Café Nol. Nadat de onderhandelingen met Jan afgeketst waren op het feit dat hij op 1 januari op vakantie zou zijn in Spanje, stonden we met lege handen. Toen schalde er plots uit de speakers: “Un, dos, tres, lalalala, Ricky Martin in the house!!!” Op het podium ging ‘Rico’ tekeer: heel Café Nol veranderde in een grote Copacabana toen Rico zijn Latino-house nummers ten gehore bracht. Rico was getooid in een zwarte leren broek, witte open blouse en had lange zwarte krulletjes. Zijn pony maakte zijn kapsel en daarmee zijn hele imago, helemaal af. Nol ging plat; mensen vielen tijdens het springen op de bar, polonaise en de jury moest de jurytafel ontruimen. Toch waren er tijdens het optreden door Rico ook momenten van rust. Dit wanneer iedereen vol jaloezie en sommigen zelfs vol afgunst, keek hoe Rico, tegen de diverse blonde dames aan, zijn samba ten tonele voerde. Rico was onze man. Neen, Rico was dé man. Maar hoe haal je zo’n jongen binnen? Met een pina colada in de hand, stapten we op Rico af. Zijn brede glimlach verwelkomde ons hartelijk. “zeg Rico, wij zijn Xander en Frank en willen dat je op 1 januari op V.O.C. komt zingen.” Rico stelde buitensporige eisen: een astronomisch bedrag, een jaar lang gratis gel en nieuwe laarzen. Dat krijg je als zo’n kanjer de finale haalt. Alles was voor niets geweest, een hele nacht Nol en geen act. Keihard onderhandelen, dan weer dreigend dan weer vriendelijk en sluw, om tegen een redelijke prijs de bananen-bar in te kunnen. Xander was op dit fenomenale idee gekomen, daar hij de meisjes goed kende. Hij kwam er al jaren. Binnen was het Xander voor, Xander na. Xander aan de bar, Xander op de bar. De rest stond gewoon een uur te drinken aan de bar en was dan ook behoorlijk gedesillusioneerd toen er omgeroepen werd dat de groep Smit moest vertrekken. Maar waar was ons Groepshoofd? Met geen cent meer op zak zijn we de wallen afgestruind, maar in geen velden of wegen was Xander te bekennen. Enkele dagen later werd ik in de nacht van dinsdag op woensdag gebeld. Een collectcall uit Salon Tropica. Met Sxjander, ik heb hier wel honderd acts, allemaal even leuk en lief!! Wat zijn donkere mensen toch weer eerlijk. Ook hier was Xander een oude bekende. Vooral de karaoke spreekt tot zijn verbeelding. Hij wist me nog net te vertellen dat ie drie dagen achter elkaar was doorgegaan om een act te vinden en dat hij vandaag was begonnen in het Dijkzigt. Of ik ook nog even een biertje kwam drinken in de Salon waar alle dromen werkelijkheid worden. Aan Xander’s zware tongval te horen, zou hij het waarschijnlijk niet lang meer uithouden en besloot ik niet te gaan. Wat ik wel besloot, was om de volgende dag even langs te gaan in het Dijkzigt om toch nog eens even de koppen bij elkaar te steken voor de kleine ogen wedstrijd. Bij de receptie van het Dijkzigt werd me verteld dat ik op zoek moest gaan naar de knapste verpleegsters en dat Dokter Smit daar dan ± 2 meter achter zou staan. Oh nee, dat was Dokter Punt. Dokter Smit was net begonnen op de 5e etage aangekomen, verwees een vriendelijke vrouw mij naar het einde van de gang, twee keer links en dan de eerste deur. Terwijl ik door de hagelwitte gang heen liep, kwam ik dan weer allerlei figuren uitgedost in witte lange gewaden tegen dan weer figuren in jaren ‘20 kleding tegen. Er gonsde een raar geluid. Naarmate mijn toch vorderde, nam dit geluid van gegil en gejuich toe. Bij de betreffende deur aangekomen was het geluid oorverdovend. Angstaanjagend zelfs. Ik tuurde door het raampje en zag een uitzinnige menigte idioten hossen, op elkaars rug paardrijden, elkaar omhelzen, lachen, huilen en helemaal uit hun dak gaan. Eén tafereel viel me het meest op: De Cowboy die boven de menigte uitstak en zelfverzekerd zong. Op dat moment werd er in m’n oor gefluisterd: “Ik heb ‘m al vastgelegd”.
 
Frank Klein

“Bij het ontwerpen en samenstellen van deze website is de grootst mogelijke zorgvuldigheid betracht. Mocht u echter inhoud tegenkomen waarop u meent auteursrecht te hebben, neem dan contact met ons op via e-mail archief@voc-rotterdam.nl