De beste midden-midden van het vijfde in de New York Marathon

Ongelukkigerwijs was onze vierkante meter vlakbij het damestoilet. Deze twee haantjes wilden steeds erg hoffelijk zijn tegenover de “moetende” dames en gingen daarom constant op mijn tenen staan. Verscheidene Amerikanen vroegen aan Robbie de Widt wie er, nu hij hier was, in het doel stond tegen Schiedam. Nu mij kruipbroek, 50 jaar geleden, stond ik daar in m’n eerste glimmende atletiekbroek en ik vroeg me verlegen af wat ik daar stond te doen tussen als die stoere super-atleten. Na 2 uur werden we eindelijk afgeschoten en ik vertrok niet als een pijl. Bij de eerste de beste bocht liep ik van de zenuwen rechtdoor, recht in de armen van een struise blondine, die zich juist, heel vervelend voor haar, had opgesteld vóór een paar vuilnisbakken. Ik krabbelde snel overeind om struikelen over een oude fluitketel, met een Melitta zakje onder m’n hemd en een gebakken aardappel in m’n sok, in m’n overdrive verder te sloffen. Die blondine stond me later, met haar advocaat, op te wachten. Ze eiste dat ik ‘s avonds de ketchup uit heur haar zou komen wassen. Iedereen, die mij kent, zal begrijpen, dat ik niet heb verzuimd deze taak naar behoren uit te voeren. Voor de start had ik nog gauw de deelnemerslijsten doorgenomen. Ik stiet toen als eerste op Heintje Davids. Zij bleek echter een nazate te zijn en zag er ook niet uit. Aan haar kapsel te zien had ze kennelijk net een voetzoeker ingeslikt.

Met een tweede naam had ik meer succes. Rachel Welch was de echte Rachel en ik mocht heel even aan haar friemelen. Bo Derek zou ook meedoen, die heb ik echter niet gezien. Ook Arti Shaw kon ik eerst niet vinden, later zag ik Arti sjokken op First Avenue. In het eerste half uur trapte bijna iedereen me op die hielen en was ik heel blij met m’n kogelvrije vest tegen de elleboogstoten. na ongeveer drie kwartier verdapperde ik, maar daar had ik al heel snel spijt van. Niemand liet me erdoor en op een gegeven moment zat ik op de rug van een canadese kraandrijver, die dat, spijtig genoeg, meteen merkte en me als een lastige vlieg van zich afsloeg. Gelukkig viel ik toen op twee Rode Kruis dames en niet op het asfalt. Toen ik opstond snelde Ronald van der Helm me met een verbeten bek voorbij. Slechts twee minuten van de race was ik niet met m’n gedachte bij m’n zere benen. Dat kwam door een heilsoldaat langs de weg, die stond te verkondigen, dat Petrus later mijn inspanningen niet zou honoreren. Dit, terwijl ik dacht er veel goed mee te doen. Door het vrouwelijk deel van de toeschouwers werd ik helaas ook niet afgeleid. Op een goed geproportioneerde zwartvrouw na, stonden er alleen maar ballonnen met wijde broeken en net wakkere vrouwen met krulspelden langs de kant. Gelukkig heeft niemand “Hup Opa” geroepen.

Ergens in Brooklyn stond een bord met: “Er zijn nog slechts 20 km voor U”. Heel stout dacht ik toen: “Is dat alles? In de oorlog ben ik wel eens met m’n moeder naar Friesland gelopen. En dat nog wel op klompen, die niet eens speciaal door Adidas waren gemaakt”. Voor dat nonchalante denken werd ik onmiddellijk gestraft met een paar pijnscheuten in m’n linkerkuit. Omdat gert Jan toen niet in mijn buurt was, heb ik gewoon een paar kilometer op m’n rechter gehinkt. Tegen het einde heb ik in Central Park een stuk op m’n handen gelopen, daarna 500 meter vals plat op m’n wenkbrauwen en het laatste rechte eind op m’n tandvlees. In de Bronx kon je een grote zwartman huren, die je voor 10 dollar 100 meter op zijn rug nam. Een heerlijk gevoel, hoewel ik niet verder kwam dan 60 meter, omdat ik met m’n gladde nylonbroek langzaam van z’n natte rug schoof. Op zo’n marathontocht wordt je voortdurend getart en getest. Een reklame voor een sexclub onderweg deed me heel erg verlangen naar een heerlijk bed en naar een bubble-bad met champagne. Ook zag ik op een reklame-bord dat je al voor 99,50 dollar kan scheiden. Had ik dat maar eerder geweten. De dolste dingen maak je mee. Bij de 115e straat werd ik voorbijgestoken door een Guanese bosneger met een kruiwagen, waarop z’n schoonmoeder zat te breien. Midden in Brooklyn zag ik, honderd meter voor me, een hond de weg oversteken, waar ik graag over had willen struikelen om mezelf een goed excuus tot uitvallen te bezorgen. Zelfs met een tussensprint was die hond te ver weg voor me.

In Harlem zei een voormalig woudloper tegen me: “It’s getting dark man and you’re still in Harlem”. Even later riep een ouderen vrouw, toen ik even wankelde, dat de sight-seeingtour de vorige week was geweest. Bert Roldaan had, speciaal om mij te motiveren, een beeldschone Haagse verpleegster meegenomen, die steeds 30 meter voor me uit bleef hollen met een bord op d’r rug met: “Ik heet Mies, als je mij te pakken krijgt, doen we lekker vies”. Aan de eindstreep had ik haar eindelijk te grazen. Toen mocht ik er echter niet meer aanzitten van Bert. Niet zo erg overigens want ik wist niet eens meer hoe ik heette en of ik man, vrouw of onzijdig was. Zelfs m’n oren deden pijn. Ze hebben de bus schuin moeten zetten omdat ik het trapje niet meer op kon.

Volgend jaar doe ik in ieder geval niet meer mee. Voor mij was het geen “Big Apple” maar een zure appel. Toen ik later naar huis belde, deed alles niet meer zo’n pijn. Ik ga nu trainen voor Tokio! Bedankt Ronald, Freek, Eef, Bert, Ed, Jan, Ruud, Frans, Rob, Frans, Egbert en gert Jan. Op die rot marathon na, heb ik het enorm naar m’n zin gehad.

Willem den Ouden.