Daar werd iets groots verricht!

Toen wij met nog 5 wedstrijden te spelen een achterstand van 4 punten hadden in te lopen om degradatie-wedstrijden te voorkomen, begrepen wij, dat slechts met inspanning van alle krachten het dreigend gevaar afgewend kon worden. Welnu, het was alsof onze jongens de oude bloedhonden-mentaliteit plotseling terugkregen. Er is 5 wedstrijden lang met een verbetenheid gevochten, die bij vriend en vijand bewondering afdwong. Punt voor punt werd de achterstand ingelopen. Na 0-0 tegen D.H.Z. volgde een 1-0 overwinning op Leonidas, tegen Hillesluis werd een gelijk spel bevochten (0-0) en de week daarop werd E.D.S. ’t slachtoffer (2-1). De laatste wedstrijd gingen wij in met 1 punt voorsprong op Concordia. Toen wij deze wedstrijd tegen H.O.V. met 1-1 gelijkgespeeld hadden en wij vernamen, dat Concordia het in Delft eveneens niet verder dan een gelijkspel had weten te brengen, brak de spanning. V.O.C. was behouden. Een ere-saluut aan de spelers van ons eerste elftal is hier zeker op zijn plaats. In deze laatste westrijden was het accent sterk op de verdediging gelegd, zoals wel uit de uitslagen te zien valt. Wij moeten dan ook zeggen , dat deze verdediging in topvorm gespeeld heeft en de tegenstanders in deze wedstrijden scoringskansen gegeven heeft, welke op de vingers van 1 hand zijn af te tellen. Gé Dobbinga in de goal, Bert van Slooten, Anton Nieuwenburg en Skip Grijseels vormden een uiterst hecht verdedigingsblok, uitstekend terzijde gestaan door Neike de Klerk en Jan Nieuwenburg. De voorhoede bleef een zwak punt, waarbij niet vergeten mag worden, dat zij wel veel alleen heeft moeten opereren. Eén naam willen wij hier speciaal noemen: Henk Verburg, die, juist uit Indië

terug, de kleuren mocht meehelpen verdedigen en in alle gescoorde goals het leeuwenaandeel had. De voorhoede won door zijn meespelen aanzienlijk aan kracht. Het hoeft geen betoog, dat na afloop van de wedstrijd tegen H.O.V. de stemming opperbest was en diverse sprekers in The House of Lords woorden zegden, welke regelrecht in het hart van de aanwezigen drongen. Na afloop heeft een aantal nog het feestje voortgezet met een gezellig etentje in het Spinnewiel. V.O.C. heeft zijn tanden op elkaar gezet, want er dreigde gevaar. De supporters steunden de jongens bij hun moeilijke wedstrijden, Leen Versteege gaf zijn grote steun bij de voorbereiding der wedstrijden, in samenwerking met Hans van Everdingen en Koos Lameer. Er werd enthousiast geoefend onder leiding van Grobbe. V.O.C. sloeg de handen in elkaar, want er moest iets groots verricht worden en het werd verricht. Wij hopen, dat het enthousiaste spel van de laatste wedstrijden een ommekeer zal betekenen voor V.O.C. Wij hebben nu weer enkele minder goede seizoenen achter de rug, maar wij vertrouwen, dat thans de handen in elkaar geslagen zullen worden om eendrachtig te werken aan de toekomst van onze club. Wij moeten niet wachten! Het volgend seizoen is nog maanden verwijderd, doch indien wij thans reeds aan de voorbereiding beginnen en het besef levendig wordt gehouden, dat het kàn, dan hopen wij dat het volgend seizoen weer

IETS GROOTS WORDT VERRICHT!